U galeriji Kulturnog centra Trebinje, u srijedu, 29. oktobra u 19 časova biće otvorena izložba radova vajarki Magdalene Pavlović Ostojić, Vide Stanisavac i Lene Jovanović pod nazivom “Nova Vavilonska kula”.
“Izložba pod nazivom „Nova Vavilonska kula“ predstavlja radove vajarki Magdalene Pavlović Ostojić, Vide Stanisavac i Lene Jovanović. U njihovim umetničkim praksama sve je različito – i materijali (metal, gips, nađeni i prisvojeni predmeti) i umetnički senzibilitet, kao i jezik kojim se izražavaju. Postavka izložbe nas vodi u ponovnu izgradnju Vavilonske kule, ovaj put građene u harmoniji razumevanja različitih/disonantnih jezika umetnosti. Vavilonska kula je zidana kako bi čovek dosegao do neba, te je postala simbol spone/mosta između zemaljskog i nebeskog carstva, između blata u kome živimo i zvezda u koje su nam uprti pogledi.
Magdalena Pavlović Ostojić se predstavlja trebinjskoj publici skulpturama u metalu različitih dimenzija (Predeo, Predeli Eshatona – Heruvim, Iskra, Iskra III, Zlatna nit), crtežima iz serije Kosmičko svetlo kao i video-radom Ogled o materiji. Umetnica povezuje materijalnost metala sa materijalnošću ljudskog tela, ali i duh metala sa psihom čoveka. U svim radovima je prisutna intertekstualnost kroz vezu umetnosti i alhemije koja se, kao i umetnost, bavi procesima transformacije materije i svesti: pretvaranjem običnih metala u zlato i srebro, ali još važnije i unutarnjom promenom / psihološkim rastom u težnji ka dostizanju savršenstva. Formalno polazište umetničke prakse Magdalene Pavlović Ostojić možemo uočiti u opusima umetnika Džona Ruperta (John Ruppert), Pera Kirkerbija (Per Kirkerby) i Širaze Hušijeri (Shirazeh Houshiary)…
Vida Stanisavac se predstavlja postavkom koja preispituje na koji način portretisanje ženskog akta reflektuje ili utiče na stav i merila društva u odnosu na ženu. U fokusu se nalazi ženski akt predstavljen u tri medija: video-instalaciji, fotografiji i skulpturi: Video-instalacija Gola Maja sastoji se od video-snimka tuširanja žene projektovanog na draperiju od gipsa, tri foto-kolaža od frejmova video-zapisa tuširanja Gole Maje projektovanog na glini i tri skulpture Gole Maju u gipsu (Mir, Bez naziva i Ples). Za umetnicu, akt predstavlja početak svega, on je alfa i omega forme, strukture, izraza, pojavnosti i sopstva, ali i nosilac identiteta. Stanisavac prikazuje akt u pokretu ili uhvaćen u trenutku istezanja…
Lena Jovanović je jedan od retkih studenata Zdravka Joksimovića koji nije postao njegov epigon – u njenom radu uočljiva je dvostruka unutarnja prerada informacija/uticaja – prvo logike umetničke prakse Zdravka Joksimovića, ali još više njegovih polazišta – umetnika arte povera, naročito estetike Janisa Kunelisa (Jannis Kounellis) i logike stvaralačkog procesa pripadnika Nove britanske skulpture Ričarda Ventvorta i Grenvila Dejvija (Richard Wentworth i Grenville Davey) dok kombinovanje elemenata u okviru instalacije baštini odjeke radova Entonija Gormlija i Rejčel Vajtrid (Antony Gormley i Rachel Whiteread). Iako u navedenim primerima prepoznajemo sintaksu jezika umetničke prakse Lene Jovanović, kao rezultat nastaju autohtoni, originalni umetnički radovi koji nose prepoznatljiv pečat karaktera i senzibiliteta same umetnice.
Na izložbi „Nova Vavilonska kula“ Lena Jovanović predstavlja sedam podnih i zidnih instalacija: Zašto nema muzike?, U nama vreme se menja, Blank Page Syndrome, Dijalozi, Kvaka 22, Bele strane i Tea Time. U osnovi njene umetničke prakse nalazi se postmodernističko poimanje umetnosti, naročito vidljivo kroz primenu strategije aproprijacije u kojoj „umetnik preuzima predpostojeće slike kako bi ih ponovo upotrebio u drugačijem kontekstu ili sa drugačijom svrhom u vidu, menjajući na taj način njihovo značenje“ (Edward Lucie-Smith, „Appropriation“, Dictionary of Art Terms, Thames & Hudson 2004).” (Iz kataloga izložbe Ivona Fregl, istoričar umjetnosti)
